Prokletstvo viška istorije – Dragana Bošković, kritika predstave „Deobe“, Novosti

Prokletstvo viška istorije – Dragana Bošković, kritika predstave „Deobe“, Novosti

 

 

Dragana Bošković, Foto: Novosti

 

NOVOSADSKO Srpsko narodno pozorište, kao i Narodno pozorište iz Niša i Prištine zajedno su prikazali praizvedbu obimnog istorijsko-psihološkog romana “Deobe”, Dobrice Ćosića (Ninova nagrada za 1961).

 

Dramatizaciju je sačinio Spasoje Ž. Milovanović, a adaptirali su je Božidar Knežević (dramaturg predstave) i reditelj Jug Radivojević. Desetine likova i razgranata radnja svedeni su na jedanaest aktera i ogoljen konflikt između četnika i partizana, a prava ideja romana (borba revolucije i zločina) skrajnuta je…. Psihologija je podređena događajima, koji vuku koren iz prethodnog života Uroša Babovića (markantni Nebojša Savić) i Adama Katića (utišani Milan Kovačević), seoskih gazda, nekada najboljih prijatelja, prinuđenih da biraju stranu u Drugom svetskom ratu.

 

Žrtvovani unapred, tu su Miloš (Miloš Cvetković), Urošev, i Dušan (Grigorije Jakišić), Adamov sin, jedan sa blagoslovom, a drugi sa roditeljskom kletvom. Svi su žrtve, zapravo, novog doba, koje neminovno posmatramo iz današnje perspektive, koje ih je pokopalo i zaboravilo. U dramatizaciji je dobro uočeno da je u pitanju kolektivni junak, kao u socrealizmu, i reditelj je čitavu igru koncipirao oko toga. Osvetljavajući baterijskim lampama svoje i tuđe lice, likovi se pojavljuju iz mraka gledališta (istorije?), da bismo glavni obračun pratili na sceni, ogoljenoj na klupe i moderni džip, a ravnogorci su obučeni kao interventne jedinice neke vojske iz ovog doba, dok druga strana nosi stilizovane uniforme (kostim Tatjana Radišić)…

 

Lična i porodična tragedija Uroša Babovića, koji će žrtvovati ravnogorskom pokretu sina, nedovoljna je za antičku tragediju, kako bi se u predstavi želelo, jer je religijsko, ritualno nepovratno izbačeno iz radnje, kada je ona postala spektakl, ogoljeni politički teatar. Proživljavanje katarze, pročišćenja, potpuno je nemogućno u obezljuđenoj igri, bez aristotelovske želje da “svi ljudi budu bolji”. Pre bi se reklo da ogoljena, atraktivna inscenacija pripada Sartrovom političkom teatru, svrstavajući se u egzistencijalistički prosede, krvavi politički triler.

 

U “ohlađenoj” dramaturgiji, osim uverljivih glavnih junaka i njihovih unapred osuđenih potomaka (Miloš Cvetković se razvio u odličnog glumca), Sonja Damjanović (Vida, Babovićeva žena) je dodala istinsku materinsku tragediju, Igor Damnjanović (Ljubiša Dačić, Adamov sluga) patologiju zlikovca, Dejan Cicmilović (Kosta Cvetić, major) bio je najbliži sartrovskoj dilemi, Valentin Vencel (Nemački oficir) duh stvarnog vremena, koje Ćosić opisuje, Strahinja Bojović (Doktor) je potencirao ružnoću politikantstva, Nebojša Đorđević (Urošev sluga) strah smutnog vremena, Bojana Milanović (Mlada) lorkijansku tragediju svadbe i krvi, završavajući predstavu sopstvenom tragedijom, a prepričavajući tragediju Babovića…

 

Nacionalni mit je dekonstruisan agresivnim uplivom modernih pozorišnih praksi, na štetu revolucionarnog pogleda na tradicionalni, pravoslavni, deobama proklet svet najznačajnijeg srpskog pisca, Dobrice Ćosića.

 

Dragana Bošković, Novosti

---