Mrtve duše

Groteskna priča o Čičikovu, državnom činovniku koji je otkrio nov način da se obogati, trgujući dotad nepoznatom robom – mrtvim dušama, odiše teškim, gorkim humorom i na neverovatan način korespondira sa vremenom današnjim: ne samo kao kritika glomazne birokratske države u kojoj ljudi postoje samo kao brojke nego i kao kritika raspomamljene materijalističke kulture, u kojoj je jedino merilo vrednosti novac, a čovek u stalnoj jurnjavi za statusom gubi sopstveni identitet i sam se pretvarajući u robu. Smejući se dogodovštinama Čičikovljevim, njegovoj drskosti, pa i dovitljivosti u bezobzirnosti, publika neće moći a da se ne upita ono što se pitaju i likovi naše predstave – kolika je danas stvarna cena duša? Mrtvih ili živih – skoro da je svejedno.

O reditelju

Ana Đorđević rođena je u Beogradu, 1977. Diplomirala je pozorišnu i radio režiju na Fakultetu dramskih umetnosti. Profesionalni je reditelj od 2000. godine.
Za većinu predstava pisala je autorski tekst ili dramatizovala prozno delo.

Značajnije režije:

Kiš/Baletić/Đorđević Red vožnje Andreasa Sama, Jugoslovensko Dramsko Pozorište 2005., Ž.B.P. Molijer Don Žuan, BITEF teatat 2005., Đovani Bokačo Dekameron, Večernja scena Pozorišta „Boško Buha“ 2006., Laza Lazarević Švabica, Jugoslovensko dramsko pozorište 2009., F.M. Dostojevski Zapisi iz podzemlja Jugoslovensko Dramsko Pozorište, 2010., N.V. Gogolj Ženidba, Narodno pozorište Sombor 2010., Petar Mihajlović, Radnička hronika, Narodno pozorište Republike Srpske 2010., Ana Đorđević Đakon, Srpsko narodno pozorište Novi Sad 2013., Ana Đorđević Četrnaesta Narodno pozorište Republike Srpske 1913., Vilijem Šekspir Mnogo vike ni oko čega, Narodno pozorište Sombor 2015., Stojan Srdić Moje Dete, Beogradsko Dramsko Pozorište, 2016., Miroslav Krleža U agoniji BeoArt i Jugoslovensko dramsko pozorište 2016.

Reč reditelja

Čovek materijalističke kulture o kojoj piše Gogolj, a koja je i kultura današnjice, duboko veruje da postaje neranjiv i besmrtan kroz sticanje novca.
Likovi „Mrtvih duša“, na čelu sa Čičikovim, usmereno i napeto teže svom izvoru neranjivosti – kopejki, stalnom, neprekidnom dotoku kopejke, eliksira besmrtnosti. Oni za drugi izvor života i ne znaju, jer im nije ni dato da drugo upoznaju, jer su od malena učeni da je imanje isto što i identitet. Ti čudnovati, zagonetni, groteskni i tužni Gogoljevi ljudi žive pod stalnim terorom ambicije, uklješteni između tragedije i komedije, odnosno pod vlašću strasti koja im radi o glavi, a koja je ujedno njihovo jedino životno gorivo.

Opčinjeni snom o neranjivosti, ludi za njom do groznice, bacaju se za kopejkom u ambis najneverovatnijih poduhvata, a situacije u koje zapadaju, izvor su tipično gogljevskog melanholičnog humora, kojim odiše i ova inscenacija njegovog najznačajnijeg dela i jednog od najznačajnijih dela svetske literature ikada.

Naša predstava rađena je sa namerom da dotakne jedan od mnogih aspekata ovog zagnetnog, nedovršenog proznog remek-dela, uz svest da se sva širina njegovog značenja ne obuhvata jednim pozorišnim činom, ali da je, ipak, ovaj pozorišni čin pokušaj temeljnog i iskrenog dijaloga sa literarnim predloškom i savremenom ovdašnjom publikom istovremeno. A to nije malo.